بررسی شیوع و عوامل خطر اختلالات اندام فوقانی در معلمان شهرستان سمنان

سابقه و هدف: اختلالات اندام فوقانی یکی از اختلالات شایع عضلانی اسکلتی در برخی از گروه‌های شغلی می‌باشد. با این وجود بررسی شیوع و عوامل مرتبط با آن در معلمان ایرانی بسیار محدود بوده است. هدف از مطالعه حاضر، بررسی شیوع و عوامل خطر اختلالات اندام فوقانی و هم‌چنین ارزیابی ارتباط بین مشخصه‌های فردی و شغلی معلمان با شیوع این اختلالات در معلمان شهرستان سمنان می‌باشد. مواد و روش‌ها: مطالعه حاضر از نوع مطالعه مقطعی بوده که بر اساس معیارهای مطالعه، 586 معلم به‌صورت کاملاً تصادفی از بین 22 مدرسه سطح مقاطع مختلف شهرستان سمنان انتخاب شدند. از طریق پرسش‌نامه‌های مرتبط، اطلاعاتی از مشخصه‌های فردی، شغلی، وضعیت سلامت، شدت درد، میزان شیوع دوره‌ای و عوامل مرتبط با آن جمع‌آوری گردید. یافته‌ها: میزان شیوع اختلالات اندام فوقانی معلمان در همان زمان، یک ماه، 6 ماه، یک‌سال و در طول زندگی به ترتیب 4/46%، 2/50%، 3/57%، 60% و 6/62% بود. شیوع اختلالات مچ دست بالاتر از شانه و آرنج بود. ارتباط معنی‌درای بین شیوع این اختلالات با سن، جنسیت و سابقه تدریس در معلمان وجود داشت (05/0P<). نوشتن بر روی تخته در کلاس، کار با کامپیوتر، پاسچر نامناسب به هنگام تدریس و تصحیح تکالیف و برگه‌های امتحانی از جمله عوامل تشدید‌کننده‌ی ابتلا به اختلالات اندام فوقانی در معلمان بودند (03/0=P). نتیجه‌گیری: شیوع اختلالات اندام فوقانی در معلمان بالا بوده و عواملی چون سن، جنسیت و سابقه تدریس و برخی از فعالیت‌های شغلی به‌طور معنی‌داری خطر ابتلا به این نوع اختلالات را در معلمان افزایش می‌دهند